Categorie: beeldende kunst

In de loop van de menselijke geschiedenis zijn verschillende methoden onderzocht om aardbevingen te voorspellen; van het kijken naar ongewone wolkenvorming tot het meten van elektromagnetische abnormaliteiten. Over de hele wereld bestaat de neiging om een verhoogde seismische waarneming toe te schrijven aan verschillende meer dan menselijke dieren, met name honden. Na bijna elke grote aardbeving duiken er anekdotische bewijzen op van ongewoon gedrag zoals blaffen, janken en algemene onrust bij honden die dicht bij het epicentrum van de aardbeving wonen. De aardbeving van 1999 in Taiwan en de verwoestende recente aardbeving in Turkije en Syrië zijn geen uitzonderingen.

Met de erkenning van inheemse kennis door de wetenschappelijke gemeenschap is er meer onderzoek gedaan naar de reactie van honden op vroege waarschuwingssignalen voor aardbevingen. Recente bevindingen van onderzoekers over de hele wereld hebben ertoe geleid dat velen speculeren over het gebruik van honden als biosensoren om te helpen bij het voorspellen van tektonische bewegingen, lang voordat antropogene instrumenten dat kunnen.

De installatie Soil Dogs onderzoekt de relatie tussen honden en seismische activiteit. Door een combinatie van keramiek, geo-akoestische en elektromagnetische opnames verbindt Veldhuis de veronderstelde waarschuwingssignalen voor aardbevingen met de lokale bodem van Taiwan. Een bodem die gevormd is en voortdurend opnieuw gevormd wordt door de seismische schommelingen van het eiland dat gelegen is op de breuklijn tussen de Euraziatische en Filippijnse Zeeplaat.

De vormen van de keramische hondenkoppen lijken op de waterspuwers uit de gotische architectuur. Deze beelden, die meestal op middeleeuwse kerken werden aangetroffen, hadden als doel om het regenwater weg te leiden van de structuur, terwijl hun monsterlijke vormen werden verondersteld het gebouw te beschermen tegen boze geesten.

Foto’s door Peng YiHsuan.

Xaver Könneker is een beeldend kunstenaar, docent en onderzoeker die culturele theorie verweeft met de fotografische praktijk. Zijn werk reflecteert vaak op identiteit, structuren en het fotografische medium. Het citaat van Lucian Freud “Hoe langer je naar een object kijkt, hoe abstracter het wordt en, ironisch genoeg, hoe echter” heeft zijn denken en werken sterk beïnvloed. In nauw verband hiermee onderzoekt zijn werk de sociaal geconditioneerde manier van kijken, waarbij hij onderzoekt hoe onze sociale, professionele en politieke achtergronden niet alleen bepalen hoe we zien, maar ook wat we kunnen zien.

In het lopende project Not the words of someone who kneels probeert Xaver Könneker te worstelen met de fenomenen van sociale vervreemding en eenzame dood, waarbij hij onderzoekt hoe ‘My Way’ van Frank Sinatra, een hymne voor het compromisloze ‘ik’, het populairste begrafenislied in West-Europa werd.

De kunstpraktijk van Ruta Butkute combineert sculptuur, choreografie en installatie. Aan de hand van ideeën over performativiteit en de functie van de sculptuur herbekijkt de kunstenaar de oorsprong en functies van materialen en vormen door hun bewegingsmogelijkheden te onderzoeken en te benadrukken.

“The Brutality of Spring is een samenwerkingsproject waarin Anna Luczak samen met kunstenaar Sophie Schmidt een nieuwe installatie en een performance creëren waarin we de stijlfiguren van de vanitas en de symboliek van de lente onderzoeken om na te denken over de brutaliteit en de druk om tegen alle verwachtingen in te presteren.”

“Jiajia Qi is een in Nederland gevestigde Chinese kunstenares. Haar werk is, naar eigen zeggen, net als stof in de kamer dat geen herkenbare contouren heeft. Waarvan gedacht wordt dat het zich op de verkeerde plaats bevindt. Voor haar project My Body Just a Little Bigger Than the Whole Universe maakt ze site-specific installaties die interactieve settings, ruimtelijke structuren en sculpturale elementen bevatten.”

Elena Giolo kreeg een bijdrage voor het ontwikkelen van nieuw werk tijdens haar deelname aan de residentie Pó de Vir a Ser in Portugal. De inhoud van het werk van Elena komt voort uit onderzoek naar mythen, wetenschap en antropologie. De kunstenares kijkt naar de esthetiek van archeologische opgravingen en de herinneringen die deze objecten met zich meedragen. Ze is geïnteresseerd in het idee om objecten uit het verleden op te graven om fictieve scenario’s te verkennen. Het resultaat werd getoond in de tentoonstelling Reading your notes in the strata in Galerie AdK te Amsterdam.

Reading your notes in the strata is een duotentoonstelling waarin Elena Giolo en Laura Malpique onderzoeken welke toekomstige resten wij achter zullen laten in het landschap. Het thema sluit bij Elena’s werk aan door haar onderzoek naar mythen, wetenschap en antropologie. In dit werk stelt ze zich voor hoe de overblijfselen van onze botten op aarde in de loop van de tijd fossielen zullen worden. Laura Malpique richt zich op de domesticatie van landschappen, materialen en mensen, ideeën die ze relateert aan de ontwikkeling van levensstijl en cultuur. Ze romantiseert over mogelijke lagen die aanwijzingen zouden geven voor de constructie van ruimte en de identiteit van de moderne mens. Elena en Laura kijken met verschillende standpunten naar de menselijke gevolgen in het landschap. In hun beelden tonen zij hun visie op toekomstscenario’s.

“Koštana Banović is een multidisciplinaire kunstenaar en filmmaker uit Utrecht. Ze werkt met verschillende media waaronder tekenen, performance, (video-)installatie en film. Haar filmpraktijk richt zich op de interactie tussen experimentele en cinéma vérité documentaire stijlen, en omvat een reflexiviteit die behoort tot de categorie essay-film. Met de bijdrage van Amarte zal Koštana experimenteren met gelijktijdigheid van disciplines in een multimedia installatie, en hiermee een immersieve ruimte creëren. Koštana doelt op een vorm van ‘expanded cinema,’ een term die spreekt over praktijken die de cinematische ervaring voorbij conventies van passief kijkerschap brengen.”

“Articulating the Intimate richt zich specifiek en kritisch op de gebruikelijke pornografische industrie, en analyseert en bekijkt hoe de productiestructuren ervan kunnen worden opgenomen in het domein van de videokunst en hoe de acteurs ervan kunnen worden omgevormd tot verhalen die het vrouwelijke opnieuw articuleren.”

“Witte Goud is een project van Jun Zhang gebaseerd op onderzoek naar het zoutmijnerfgoed in Nederland.

Met de tentoonstelling onderzoekt Zhang de transformatie van identiteit in de geschiedenis van het zoutvaatje van heilig object tot functioneel vat. Dit transformatieproces is een kritisch reflect op een reeks van wereldwijde ecologische en klimaatcrises veroorzaakt door het onttoveringsproces na de wetenschappelijke revolutie waarin gevoel en verbeelding werden gedenigreerd.

Witte Goud probeert het ambacht van het zoutvaatje in het Westen te combineren met het zoutgodsgeloof in het Oosten, en re-sancteert het zoutvaatje door middel van een reeks installaties en rituelen, waarbij het zoutvaatje wordt verkend als een heilig object om een verbinding tot stand te brengen tussen de mens en God (de natuur). In dit proces van reconstructie van de heiligheid probeert Witte Goud verder te gaan dan de antropocentrische kijk op de natuur als inerte materie die wacht op menselijke exploitatie en toe-eigening. In plaats daarvan probeert het natuurlijke materiaal te zien als een medium dat deelneemt aan de communicatie tussen de mens en God (de natuur).

Jun Zhang is een interdisciplinair kunstenaar en onderzoeker, momenteel gevestigd in Amsterdam. Zijn praktijk richt zich op onderwerpen als ecologie toekomst, de-antropocentrisme, inheemse
wetenschappen, alternatieve geneeskunde, toekomstige archeologie, enz.

Zhang studeerde eerder aan de Gerrit Rietveld Academie en het Sandberg Instituut. Hij heeft deelgenomen aan verschillende artist-in-residency programma’s, festivals en workshops. Zijn werk is eerder tentoongesteld in Het Hem, Reneenee, Stedelijk museum. Hij heeft ook series site-specifieke werken gemaakt in de openbare ruimte van verschillende steden zoals Shanghai, Griekenland, Berlijn en Amsterdam.”

Jonas Wijtenburg kreeg een ontwikkelbijdrage voor zijn project Sculptuur en Fermentatie. In 2021 kwam Jonas in contact met een natuurlijke wijnboer uit Frankrijk genaamd Laurent Saillard. Deze ontmoeting markeerde het begin van een bijzonder nieuw hoofdstuk in zijn kunstpraktijk. Tijdens een bezoek viel zijn oog op een amfoor van keramiek met een experimentele wijn en hij ontdekte dat er veel overeenkomsten zijn in de totstandkoming van sculptuur en natuurlijke wijn. Hij raakte geïntrigeerd door de combinatie van keramiek en wijnfermentatie en de manier waarop deze samenwerken en kreeg het idee om, in samenwerking met Laurent, een serie sculpturale wijnvaten van keramiek te maken. Een van de uitgangspunten van het project was om te kijken of sculpturale vormen van invloed kunnen zijn op de totstandkoming en smaak van wijn. Tegelijkertijd zocht Jonas naar een eigen manier om het fermentatie process mee te nemen in het ontwikkelen van zijn sculpturen.