Categorie: discipline

In de loop van de menselijke geschiedenis zijn verschillende methoden onderzocht om aardbevingen te voorspellen; van het kijken naar ongewone wolkenvorming tot het meten van elektromagnetische abnormaliteiten. Over de hele wereld bestaat de neiging om een verhoogde seismische waarneming toe te schrijven aan verschillende meer dan menselijke dieren, met name honden. Na bijna elke grote aardbeving duiken er anekdotische bewijzen op van ongewoon gedrag zoals blaffen, janken en algemene onrust bij honden die dicht bij het epicentrum van de aardbeving wonen. De aardbeving van 1999 in Taiwan en de verwoestende recente aardbeving in Turkije en Syrië zijn geen uitzonderingen.

Met de erkenning van inheemse kennis door de wetenschappelijke gemeenschap is er meer onderzoek gedaan naar de reactie van honden op vroege waarschuwingssignalen voor aardbevingen. Recente bevindingen van onderzoekers over de hele wereld hebben ertoe geleid dat velen speculeren over het gebruik van honden als biosensoren om te helpen bij het voorspellen van tektonische bewegingen, lang voordat antropogene instrumenten dat kunnen.

De installatie Soil Dogs onderzoekt de relatie tussen honden en seismische activiteit. Door een combinatie van keramiek, geo-akoestische en elektromagnetische opnames verbindt Veldhuis de veronderstelde waarschuwingssignalen voor aardbevingen met de lokale bodem van Taiwan. Een bodem die gevormd is en voortdurend opnieuw gevormd wordt door de seismische schommelingen van het eiland dat gelegen is op de breuklijn tussen de Euraziatische en Filippijnse Zeeplaat.

De vormen van de keramische hondenkoppen lijken op de waterspuwers uit de gotische architectuur. Deze beelden, die meestal op middeleeuwse kerken werden aangetroffen, hadden als doel om het regenwater weg te leiden van de structuur, terwijl hun monsterlijke vormen werden verondersteld het gebouw te beschermen tegen boze geesten.

Foto’s door Peng YiHsuan.

Xaver Könneker is een beeldend kunstenaar, docent en onderzoeker die culturele theorie verweeft met de fotografische praktijk. Zijn werk reflecteert vaak op identiteit, structuren en het fotografische medium. Het citaat van Lucian Freud “Hoe langer je naar een object kijkt, hoe abstracter het wordt en, ironisch genoeg, hoe echter” heeft zijn denken en werken sterk beïnvloed. In nauw verband hiermee onderzoekt zijn werk de sociaal geconditioneerde manier van kijken, waarbij hij onderzoekt hoe onze sociale, professionele en politieke achtergronden niet alleen bepalen hoe we zien, maar ook wat we kunnen zien.

In het lopende project Not the words of someone who kneels probeert Xaver Könneker te worstelen met de fenomenen van sociale vervreemding en eenzame dood, waarbij hij onderzoekt hoe ‘My Way’ van Frank Sinatra, een hymne voor het compromisloze ‘ik’, het populairste begrafenislied in West-Europa werd.